ஒளவையாரும் போன்சாயும்

ஒளவையாரை வெளியே வரும்போதுதான் அருகில் கவனிக்க முடிந்தது. ஒரு முடி கூட மீதமில்லமல் அனைத்தும் நரைத்திருந்தது, அழுது கொண்டிருந்தார், அருகிலிருந்த பாரதியாரும் அழுது கொண்டிருந்தார். இருவருமே அவரவர்களின் அம்மாக்களின் மடியிலிருந்தார்கள். இவர்களை காந்திஜி பார்த்தார். பக்கத்தில் பாரத மாதாவும் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். பாரதியின் முண்டாசை கழற்றினார் அவரின் அம்மா. ”தலை வேர்திருக்கிறது. அதனால்தான் அழுகின்றான். நல்ல வேளை மேடையில் இருக்கும் போது அழவில்லை”. என்றார் பாரதியாரின் அம்மா. “ம்...” என்று ஒற்றை எழுத்தில் பதில் சொல்லிவிட்டு, நரை முடியை கழட்டுவதில் மும்முரமானார் ஒளவையாரின் அம்மா. ஒவ்வொரு ஹேர்பின்னையும் பொறுமையாக கழட்டினார். இப்போதுதான் அழுகையை நிறுத்தினார் ஒவையார்.

பள்ளியின் ஆண்டுவிழாவில் பார்த்த காட்சிதான் இது. குழந்தைகளுக்கான மாறுவேட நிகழ்ச்சி. எல்லாம் ஒன்றாம் இரண்டாம் வகுப்பு குழந்தைகள். ஒவ்வொருத்தரும் ஒவ்வொரு வேடத்தில். குழந்தைகளை பெரியவர்களாய் வேடமிட்டு பார்ப்பதில், குழந்தையும் தெரியும் ஒளைவையாரும் தெரிவார். மாறுவேட கலை ரசிக்கக்கூடியதாயிருந்தது. இது நடந்தது ஆகஸ்ட் மாதத்தில்.

சில நாட்களுகு முன், சென்னையிலுள்ள செம்மொழி பூங்காவுக்கு ஊரிலிருந்து வந்திருந்த விருந்தினர்களுடன் செல்ல நேர்ந்தது. தமிழ் நாட்டின் ஆட்சி மாற்றம் பூங்காவிலும் தெரிந்தது. சென்றிருந்த அனைவருக்கும், குழந்தைகளுக்கும் பெரியவர்களுக்கும் பிடித்தது அங்கு இருந்த போன்சாய் (Bonsai) மரங்கள்தான். இந்த சிற்றுரு (miniature) மரங்கள் ஜப்பான் / சீனாவிலிருந்து வந்த வேளாண்கலை (Art of cultivation) – வேளாண் அறிவியல் (agricultural science) அல்ல. பெருமரங்களை சிறிய அளவில் பார்ப்பதில் உள்ள சந்தோசம், ஐந்து வயது குழந்தைகளை ஒளைவையாராகவும், பாரதியாராயும் பார்பதைப் போலவே இருந்தது.

செம்மொழி பூங்காவில் போன்சாய் மரங்களை பார்க்கும் போது, எழுத்தாளர் ஷேபா டேவின் ’த வீக்’ வார இதழில் வெளியாகியிருந்த ஒரு கட்டுரைதான் ஞாபத்திற்க்கு வந்தது. அவரின் கட்டுரையில்.........குஜராத் பல்கலைக்கழகத்தின் Dr. ரஞ்சனா ஹரிஷ் அமைப்பாளராயிருந்து நடைபெற்ற பெண் எழுத்தாளர்களுக்கான மாநாட்டில் பேசிய முன்னனி எழுத்தாளர்களையும் சேர்த்து அனைத்து எழுத்தாளர்களின் பேச்சும் பெண்ணின் இழிவு நிலை பற்றியதாகவே இருந்தாய் சொல்கின்றார். ஏன் தமிழ்நாட்டிலுள்ள தலித்திய எழுதாளர் பாமாவின் படைப்புக்ளும் பெண்ணின் இழிவை எடுத்துறைப்பதாய்தான் இருக்கின்றது. அப்போது Dr. ரஞ்சனா ஹரிஷின் அப்பா, பழுத்த காந்தியவதி பலவருடஙகளுக்கு முன்பு பெண்கள் பற்றி எழுதிய கவிதையை சொல்லக் கேட்டதிலிருந்து, போன்சாய் மரங்கள் என் மனதைவிட்டு அகல மறுக்கின்றன என்கின்றார். ஒரு போன்சாய் மரத்திற்க்கு எவ்வளவுதான் சூரியஒளியும், நல்ல உரமும் கிடைத்தாலும் அது சிற்றுரு அளவிலே போன்சாயாகத்தான் இருக்கும். பேருறு பெற்ற மரமாய் உருவாக கனவுகூட காணாது. அதே மாதிரிதான், பெண் எழுத்தாளர்கள் சமுதாயத்தில் என்னதான் உயரத்தை எட்டினாலும் ‘பெண்ணிழிவு’ பற்றியே அவர்களின் படைப்புகள் இருக்கின்றன்.

ஒப்பீட்டளவில் அருமையானதாகவும், சமுகநோக்கில் வேதனையான நிலைதான் பெண்களுக்கு – போன்சாய் மரங்களுக்கு.

1) Fancy dress picture Courtesy: Dinamalar dated 4 Dec 2011
http://www.dinamalar.com/photogallery_detail.asp?cat=Album&id=76&nid=805&no=1

2) Bonsai picture Courtesy: http://en.wikipedia.org/wiki/Bonsai

3) Reference ‘The Week’ dated Dec 4, 2011

எலிகளின் சத்தம் (அன்னா ஹசாரே)

அன்னா ஹசாரே மீண்டும் அறைக்கூவல் (கூச்சலில்லை) விட்டிருக்கின்றார். அது மாபெரும் எழுச்சியை இந்தியாவில் உண்டாக்கியிருக்கின்றது. இது வடமேற்கு திசையில் நகர்ந்து பாக்கிஸ்தான், உஸ்பெஸ்கிஸ்தான் வழியாக ஐரோப்பாவையும், தென்கிழக்கில் வலுப்பெற்று பர்மா, வியட்னாம் வழியாக ஆசியாவையும், ஆகமொத்தில் உலகம் முழுவதும் இந்த எழுச்சி இன்னும் சில தினங்களிலோ வாரங்களிலோ பரவும் என பன்னாட்டு தலைவர்கள் எல்லாம் நம்புகின்றார்கள். உண்மையை சொன்னால் தலைவர்கள் எல்லாம் பயந்து போயிருக்கின்றார்கள். இந்த எழுச்சிக்கான உத்தியை, சமீபத்தில் நாம் கண்கூடாக பார்த்த துனிஷ்யா, எகிப்து, சிரியா நாட்டுகளில் நடந்த புரட்சியை அன்னா ஹசாரே உற்று நோக்கி கொண்டிருந்த போது அவருக்கு மனதில் உதையமானதாய் சொல்லுகின்றார்கள்.

சரி.....சரி....என்ன அறைகூவல்? என்ன எழுச்சி?

முதலில் அறைகூவலை பார்ப்போம்.

அதாவது ......... நாடாளுமன்றத்தில் விவாதிக்கப்பட உள்ள ’ஊழல் எதிர்ப்பு சட்ட மசோதா’ பலம் பொருந்தியதில்லை என்றும் அதை எதிர்த்து மக்கள் அனைவரும் ‘சிறை நிரப்பும்’ படி அன்னா ஹசாரே அறைகூவி அழைக்கின்றார்.

பல முறை நாடாளுமன்றத்திற்க்கு அதுவும் பரம்பரையாய் நாடாளுமன்றத்திற்க்கு தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட உறுப்பினகள் இந்த அறைகூவலை கேட்டு நடுங்கி போயிருக்கின்றார்கள். அன்னா ஹசாரே மேல் ஒரு விதமான பயமே வந்து விட்டது அவர்களுக்கெல்லாம். இருக்காதா பின்னே. மசோதாவை இன்னும் பிரிண்ட் செய்து உறுப்பினர்களுக்கு தரப்படவில்லை, உறுப்பினர்களுக்கு அதில் என்ன ஷரத்து இருக்கின்றது என்று தெரியாது. விவாதிக்கப்படவில்லை. திருத்தங்கள் பரிந்துரைக்கப் படவில்லை. இதற்கு முன்பே ஹசாரே, பலமில்லா சட்ட மசோதானு செல்லிட்டார்னா, என்ன ஒரு ஞான(கண்) பார்வை. அதனால்தான் நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்களுக்கு மட்டுமல்லாது, சட்டமன்ற உறுப்பினர்கள், முனிசிபாலிட்டி உறுப்பினர்கள்னு அரசியல்வாதிகள் மட்டுமல்லாது ஒவ்வொரு குடும்பத்திலுள்ள உறுப்பினர்கள் வரை அனைவருக்கும் ஹசாரேமீது பயம் கலந்த மரியாதையும், சிலருக்கு மரியாதை கலந்த பயமும் தனியாகவோ கலந்தோ வந்துவிட்டது.

ஹசாரேவிட்ட அறைகூவலை கொஞ்சம் புரிவது மாதிரி தெரிகின்றது. அதனால் நாட்டில் என்ன எழுச்சி உண்டாகிவிட்டது?.

ஹசாரேவின் அறைகூவல் கேட்டவுடனே வீறுகொண்டு எழுந்து உங்கள் வீட்டிற்க்கு பக்கதிலுள்ள எதாவது சிறைச்சாலைக்கு சென்றீர்கள் என்றால் நீங்கள் ஊழலுக்கு எதிரான போராளியல்ல, ஒரு பெருச்சாளிதான் (அதாவது சந்தேகமே இல்லாமல் ஊழல் பெருச்சாளிதான்).

சிறை நிரப்பு போரட்டதிற்க்கு சிறைச்சாலைக்குதானே செல்ல வேண்டும் என்று நீங்கள் கேட்டால், உங்களை மாதிரி ஹசாரேவின் போரட்ட உத்தி தொரியதவர்களை வைத்து என்ன செய்வது? செய்திதாள் படிக்கும் பழக்கமிருந்தால் தெரிந்திருக்கும். சரி.......செல்லுகின்ற மாதிரி செய்து விடுங்கள். ஊழலுக்கு எதிரான இந்தியா (India Against Corruption) என்ற இணைய தளதிற்க்கு சென்று கணினி எலியில் Right click செய்து சிறைசெல்ல பதிவு செய்தால் சிறைசென்ற கஷ்டத்தை பெறுவீர்கள். போராட்டமும் வலுப்பெறும்.

போராட்ட குழுவின் சிங் தன்னார்வலர் செளகான் செல்லுவதை கேளுங்களேன். “அன்னா ஹசாரே 'சிறை நிரப்பு போராட்ட’ ஆன்லைன் பிரச்சாரத்தை துவங்கி மூன்று நாட்களுக்குள் நாடு முழுவதும் இருந்து, 1.1 லட்சம் மக்கள் பதிவிட்டிருக்கின்றார்கள். இது எதிர் பார்க்காத எழுச்சி. இதை யாராலும் தடுக்கவும் முடியாது.”

அப்பாடா...... இப்ப ஹசாரேவின் எழுச்சியும் புரிந்தா உஙக்ளுக்கு.

இனி நாட்டில் ஊழல் ஒழிந்துவிடும்.


[டெல்லியில் ரெம்ப குளிராம். அதனால் உண்ணாவிரத இடத்தை மும்பைக்கு மாற்றிவிட்டார்கள். கம்பளிக்குள் போனால் குளிர் போய்விடும். அதற்கே பயந்தவர்களை சிறை கம்பி பின்னால் போக சொன்னால் என்ன செய்வார்கள். இணையத்தில் பதிவிட்டதுடன் கடமை முடிந்ததாய் ஓலமிடுவார்கள்.

வலியில்லா எலிகளின் சத்தம் !!!

நாங்கள் எந்த ஒரு கட்சிக்கும் எதிரானவர்கள் அல்ல. ஆனால், வலுவான சட்டம் இயற்றப்படவில்லை என்றால் காங்கிரசுக்கு எதிராக சேனியா காந்தி, ராகுல் காந்தியின் வீட்டின் முன்பு போராடலாமுன்னு ஹசாரே சொன்னாரே? அவர்கள் வீடும் டெல்லியில்தானே இருக்கின்றது. குளிருமே !!. என்ன செய்வது? அதற்க்கு இரண்டு வழிகள் இருப்பது ஹசாரே தெரியும். ஒன்று, அவர்கள் வீட்டை போராட்டக்காரர்கள் வசதிக்காக மும்பைக்கு மாற்ற சொல்லலாம். அதற்க்கு அவர்கள் மறுத்தால், இத்தாலிய சதிகாரர்கள் என்று குற்றம் சாட்டலாம். இரண்டாவது வழி, வீட்டையெல்லாம் மாற்ற வேண்டாம். போராட்டத்தை குளிர் குறைந்ததும் வெயில் காலத்தில் வைத்துக் கொள்ளலாம். இதில் எது என்பதை, கோர் கமிட்டி (Core committee) முடிவு செய்யுமோ? ]

பிழைபாடு (Errornomics)

’வாழ்க்கையில் முன்னேற முப்பது வழிகள்’, ‘ நீங்களும் சாதிக்கலாம்’, ‘வெற்றியின் திறவுகோல்’ இப்படி நிறைய சுயமுனேற்ற புத்தகங்கள் பி.சி. கணேசன் முதல் எம். எஸ். உதயமூர்த்தி எழுதியவைகளை படித்து முடித்தவுடன் நமக்கு ஒரு தெம்பு உண்டாகும். ஆனால் அந்த உற்ச்சாகம், இரண்டொரு நாளில் நாம் செய்து விடும் சின்ன ஆனால் தவிர்க்க முடிந்த நிகழ்வால் கரைந்துவிடும்.

புலிட்சர் பரிசு வென்ற, ஜோசப் டி ஹலினன் எழுதிய பிழைபாடு (Errornomics) என்ற புத்தகத்தில் தினமும் நடக்கும் தவறுகள் எப்படி நம் வாழ்வை வடிவமைக்கின்றது என்றும் தடுக்க என்ன செய்ய முடியும் என விளக்குகிறது. ‘ஏண்டா,இவனும் தானே தப்பு பண்ணினான். இப்ப என்னடான்னா, ஏதோ இவன் உத்தமன் மாதிரியும், மற்றவர்கள் மட்டுமே தப்பு பண்ணின மாதிரியும் பேசிட்டு போறான் பாரேன்’ இந்த சொல்லாடலை அடிக்கடி கேட்டிருப்போம். ஏன் நாமே நிறைய உபயோகித்திருப்போம். அப்போதொல்லாம், ஏன் இப்படி மாற்றி மாற்றி பேசுகின்றார்கள் என்று புரியாது. எனக்கு நடந்த சம்பவம் ஒன்றைச் சொன்னால் எளிதாய் புரியும் என நினைகின்றேன். தமிழக அரசு, பேருந்து கட்டணம், பால் விலை மற்றும் மின்சார கட்டணமெல்லாம் இரண்டு மடங்காக உயர்த்திய போது, எங்கள் அப்பர்ட்மெண்டில் உள்ள Mr. X சொன்னார், “விழுந்து விழுந்து அம்மாவுக்கு ஓட்டு போட்டீங்கல்ல. இப்ப நல்ல படுங்க. வேணும் உங்களுக்கெல்லாம். வந்த ஐந்து மாதத்திலேயே இந்த போடு போடுது.........ஐந்து வருசம் முடிவதற்குள் என்ன என்ன படப்போறோமோ....... கலைஞர் ஆட்சி குடும்ப ஆட்சினு சொன்னானுக. ஆனால் சாதாரண குடிமகனுக்கு எதாவது பாதிப்பு வந்ததா? யேசிக்க மாடானுக’ ஆனால் இதே Mr. X தான், தேர்தல் நேரத்தில், கலைஞருக்கு ஓட்டு போட்டால், தமிழ் நாடே காலியகிவிடும். அம்மாவுக்கு ஒட்டு போடுங்கள் என்றார். அப்பொது ஒருவர் ‘ ஏன் சார், அந்தம்மாவின் ஆட்சிதான் எவ்வளவு மோசம்னு தெரியும்ல’ னு கேட்டதற்க்கு, ‘ அம்மா, முன்னம மாதிரி இல்லை. பட்ட தோல்விகளில் திருந்திட்டாங்க’னு பதில் சொன்னார்.

இப்போது சரியான நிகழ்வைத் தான் செய்ததாய் மனம் மறுகட்டமைத்துக் கெள்ளுமாம். மனம், தனது பிழையான முடிவுகளை எடுக்கவில்லை என்று நம்பிக்கை அடையும். இது மனபிரழ்வு அல்ல. மனசாய்பு நிலைதான் என்று ஜோசப் ஹலினன் சொல்லுகின்றார்.

மனத்தின் உயர்வுசிக்கலும் (Conceit lie) பிழைகளுக்கான காரணம். எடுத்துக்காட்டாக சாதாரண மக்களின் முடிவுகள்தான் மதம், மொழி, இனம், சுற்றம் என்று சார்பு நிலையுடயதாய் (biased) இருக்கும் என்றும் நான் எடுக்கும் முடிவுகள் நடுநிலை (impartial) யாய் இருக்கும் என்ற மன பாதிப்பு நிலையிலிருப்பதாயும் சொல்லுகின்றார்.

மேலும், எதிர்மறையான பின்னூட்ட(adverse feedback)மும், மனத்தால் எளிதாய் நிராகரிக்கபடும் அல்லது பின்னுட்டமாய் எடுத்துக் கொள்ளுவதற்க்கும் அப்பாற்பட்ட விளைவை உண்டாக்கும். வீட்டில் மனைவியின் சமையல் ’நன்றாக இருக்கின்றது’ என்பதற்க்கும், ‘குறையுடையது’ என்பதற்கும் உள்ள வித்தியசம் நம்மில் பலரும் அறிவோம்.

நமது வீட்டிலோ அல்லது அலுவலகத்திலோ, முப்பது விழுக்காடு பயனற்ற பொருட்கள் இருப்பதை ஆராய்ச்சிகள் சுட்டிகாட்டுகின்றன. இதற்க்கு காரணம், முனைப்பு (projection bias) பிழை என்கிறார்கள் ஆய்வாளர்கள். ஒரு பொருள் (அதே மாதிரி பொருள் வீட்டில் பயனற்று இருக்கும் போதும்) வாங்க வேண்டும் என்ற முடிவுகள் அறிவால் அல்லாமல் உணர்வு உந்துதலால் எடுக்கப்படும் போதுதான் நிகழ்கின்றன.

சரி, பிழைகளை எப்படி திருத்திக் கொள்வது? ஒவ்வொரு பிழையையும் அதன் அடிப்படை காரணத்தை (root cause) ஆராய்ந்தால், செய்யும் பிழைகள் குறையும் என்கிறார் ஜோசப் ஹலினன். பிழைபாடு (Errornomics) புத்தகம், ஒரு வித்தியாசமான கோணத்தில் நிகழ்வுகளை விளக்கியுள்ளது.

புத்தகத்தின் தலைப்பு : Errornomics
ஆசிரியர் : Joseph T. Hallinan
வெளியீட்டளர் : Ebury Press, UK

வேப்ப மரம்

காலையில் அப்பார்ட்மெண்டில் நுழையும் போதே எதிர்பட்டார்கள், கணவனும், மனைவியும். அவர் ராமசாமி, எங்கள் அடுக்குமாடி குடியிருப்பின் செக்ரட்டரி. உடன் இருந்தது அவரின் மனைவி. அந்த் பெண்மணியின் கையில் வயரில் பின்னிய கூடை இருந்தது. அது அவர்கள் கோவிலுக்கு போய் வருவதற்க்கான அடையாளம். அவர் பெயருக்குதான் செக்ரட்டரி, ஆனால் நடந்து கொள்வதோ, ஒரு பொறுப்பான உரிமையாளர் மாதிரிதான். வாச்மேன், பெருக்கி சுத்தம் செய்பவர்கள், பிளம்பர், எலக்ட்ரீசியன் போன்ற எல்லோரையும் மேய்ப்பது அவர்தான். தான் வீட்டுக்கு பண்ணுவது மாதிரியேதான் அப்பாட்மெண்டில் இருக்கும் இருபத்தி நாலு வீட்டுகளுக்கும் தேவையான ரிப்பேர் வேலைகளை இழுத்துப் போட்டு செய்வார். எங்கள் குடியிருப்பில் அவர் வைத்ததுதான் சட்டம். அவர் சொல்லுவதை யாரும் எதிர்த்து கூறுவதும் இல்லை, அவர் செய்யும் வேலையில் யாரும் உதவியும் செய்வதும் இல்லை. அவரும் யாருடைய உதவிக்காகவும் காத்திருப்பதில்லை. பண்ணவேண்டிய வேலைகளை அவரே முடித்துவிட்டு, அடுத்து நடக்கும் அப்பார்ட்மெண்ட் கூட்டத்தில் சொல்லுவார். சில வேலைகளில் அவரே வந்து, ”உங்கள் வீட்டுக்கு வரும் தண்ணீர் குழாயில் ஓட்டையிருக்கிறது. தண்ணீரொல்லாம் வீணாக போகினறது. பிளம்பரை வரச் சொல்லியிருக்கின்றேன், இன்று மாலைக்குள் ரிப்பேர் செய்து விடுவான்” என்பார். சொன்ன மாதிரியே பிளம்பரை விரட்டி விரட்டி வேலை வாங்கி மாலைக்குள் பிரச்சினையை தீர்த்துவைப்பார். எல்லாவேலைகளையும் நல்லபடியாக முடித்தும் விடுவார். வெகு சில நேரங்களில் மட்டும், தன்னிச்சையாக முடிவெடுத்துவிட்டு குழப்பத்தில் கொண்டும் விட்டுவிடுவார். அவர் பொது துறை வங்கியொன்றில் வேலை செய்து ரிட்டைடு ஆனவர். காலையில் பார்த்ததும் நான் தான் கேட்டேன்.


”என்ன சார், இன்று இரண்டாவது சனிக்கிழமை. அப்பார்ட்மெண்ட் கூட்டம் இருக்கா?”

”ஆமா......இருக்கு. பத்து மணிக்கு வந்துவிடுங்கள்” என்று சொல்லி, சிறிது இடைவேளைக்குப் பின் அவரே தொடர்ந்தார்.

”இப்பத்தான் கோயிலுக்கு போயிட்டு வருகின்றோம். சனீஸ்வரனுக்கு எள்ளு பொட்டலம் போட்டு விளகேற்றி பூஜை செய்துவிட்டு வருகின்றோம். இன்றோடு பதினோரு சனிக்கிழமையும் முடிந்தது” என்று ரெம்ப மகிழ்ச்சியுடனும், ஏதோ சாதித்தது மாதிரியும் சொன்னார்.

”இத்தோடு, நம் அப்பார்ட்மெண்டை பிடித்த சனி தொலைந்தது.....” என்று பலமாக சிரித்தார். அவர் மனைவியும் அந்த சிரிப்பில் கல்ந்துகொண்டார். நான்தான், முகத்தில் புன்னகை புரிவது மாதிரி காட்டிக் கொண்டேன். மனத்திற்குள் எரிச்சல்தான். வெளிக்காட்டிக் கொள்ளவில்லை. “சனியா பிடித்திருக்கின்றது.....சனி, பைத்தியம்தான் பிடித்திருகின்றது இந்த் ஆளுக்கு.” என்று நான் மனதுக்குள் சொல்லிகொண்டேன். பதினோரு சனிக்கிழமை கோவிலுக்கு செல்வதற்க்குப் பதில் ஆஸ்பத்திரிக்கு போயிருந்தால், பைத்தியமாவது தெளிந்திருக்கும்.

”சரி சார். மீட்டிங்குக்கு வந்துர்றேன்.” னு சொல்லிவிட்டு வீட்டை நோக்கி நடையை கட்டினேன். என்னுடைய வீடு, ஆறாம் நம்பர் வீடு. நாலு நாலு வீடுகளாய், மொத்தம் ஆறு வரிசைகளில் வீடுகள் இருக்கும். முதல் வரிசையில் உள்ள வீடு ஒன்றாம் நம்பரிலிருந்து நான்காம் நம்பர் வரையிருக்கும். ஜந்தாம் நம்பர் முதல் எட்டாம் நம்பர்வரை இரண்டாவது வரிசை. ஜந்தாம் நம்பர் வீடு தரை தளம், ஆறாவது வீடு முதல் மாடி. அதுதான் எங்கள் வீடு. எங்கள் ராஜ்யம். என் மனைவிதான் மகாராணி, நான் முடிசூடா மன்னன். எங்கள் மகன்தான் இளவரசன். நாங்கள் முன்றுபேர்தான். வீட்டின் பராமரிப்பு முழுவதும் என் மனைவியின் பொறுப்புதான். வீடு, இரண்டு பெட் ரூம் உள்ள சிறிய வீடுதான். ஒரு ஹால். சாப்பாட்டு அறை, அப்புறம் சமையல் அறை. இந்த்பக்கம் இரண்டு படுக்கை அறையும், அதற்கு இடையில் குளியல்றையும் கக்கூசும் இருக்கும். இந்த சிறிய வீட்டையே என் மனைவி சென்டிமீட்டர்.. சென்டிமீட்டராய் அழகு செய்திருப்பாள். சுத்தமும், நேர்த்தியும் அவளுக்கு கைவந்த கலை. அவளுக்கு பிடித்தமானதும் கூட. இப்போது என்று இல்லை, கட்டிட வேலை நடக்கும்போதே,வீட்டை நானும் அவளும் தினமும் வந்து பார்போம். மனதில் பட்ட புது புது ஜடியாக்களைக் கட்டட காண்ராக்ட்டரிடம் சொல்லுவாள் அவ்ள். வீட்டின் ஒவ்வோரு கட்டுமானத்தையும் பார்த்து பார்த்து ரசித்தோம்.

பதினைந்து ஆண்டுகள் ஆனாலும், இன்றும் அப்படியே இன்றும் ஞாபகத்திலிருக்கின்றது, நாங்கள் இந்த வீட்டை வாங்கியது. வீடு வாங்க வேண்டும் என்ற பொறி போட்டதே என் மனைவிதான். பொறிபோட்டது மட்டுமல்லாமல், அதை ஊதி ஊதி பெரிதாக்கி வீடு வாங்க வேண்டும் என்ற ஆசையையே உண்டாக்கிவிட்டாள். சரி வீடு வாங்க எவ்வளவு செலவாகும், நம்முடைய சேமிப்பில் எவ்வளவு என்று கணக்கு போட்டோம். ஆபீஸ் நண்பர் கொடுத்த வீட்டு கடன் ஜடியாவையும் சேர்த்தாலும், பெரிய துண்டு விழுந்தது. பணத்திற்க்கு என்ன சொய்வது என்று தெரியாமல் சோர்ந்து போனோம். துண்டு விழுந்த பண்த்திற்க்கு ஜடியா கொடுத்ததும் என் மனைவிதான். ஆம்...அவளின் தங்க நகைகளை விற்றால், வரும் பணம் சரியாக இருக்குமென்றாள். என்க்குத்தான் மனதுக்கு ஒரு மாதிரி இருந்தது, அவளுக்கு பிடித்தமான நகைகளை விற்க வேண்டியிருக்க்ன்றதே என்று. அதற்கு அவள்,

”பிடித்தமான நகைகளை விற்று, பிடித்தமான வீடுதானே வாங்குகின்றேம். நகை எப்போது வேண்டும்னாலும் வாங்கலாம். வீடு வாங்கின்றதுதான் கஷ்ட்டம்.” என்று சொன்னாள். எனக்கும் சரி என்றே பட்டது.

பணத்திற்க்கு வழி வந்தவுடன், வீடு தேட ஆரம்பித்தோம். பல இடங்களில் அலைந்து தேடி, இங்கு வந்து பார்க்கும்போது, இந்த அப்பார்ட்மெண்ட் இருக்கும் இடம் காலி மனைதான். மேற்கு ஒரத்தில் ஒரு கிணரும், கிணற்றுக்கு கொஞ்சம் தள்ளி ஒரு வேப்பம் கண்ணுவும் மட்டுமே இருந்தன. இடமும் எங்களுக்கு பிடித்துப் போயிற்று. சிறிய தொகையை அட்வான்ஸாக கொடுத்து வீட்டை புக் செய்தோம். கையிலிருந்த பணத்தை கொடுத்து பத்திர பதிவை முடித்தொம். பின்னர், வீட்டு கடனுக்கு விண்ணப்பித்து, அந்த பணம் வந்தும், பில்டரிடம் கொடுத்தோம். வீட்டு வேலை மள மளவென்று நடந்து. வீடு கட்டி முடிந்து நாங்கள் குடிவர ஒன்றேகால் வருடமாகிவிட்டது. எங்கள் சமையலறை ஜன்னலுக்கு பின்னால், முதல் மாடிவரை நன்றாக வளர்ந்து கிளைவிட்டு வேப்பமரமாயிருந்த்து, அந்த சிறிய வேப்பங்கண்ணு. மர நிழலும், காற்றும் பட்டு சமையலறையே குளுகுளுனுதான் இருக்கும் எப்போதும். அந்த வேப்ப மரத்தில் அணில்கள் துள்ளி குதித்து விளையாடுவதும், குருவி முதல் பல வகை பறவைகளும் வந்து அமர்ந்து பாடிவிட்டு பறந்து போவதை பார்த்துக் கொண்டே சமையல் செய்வது என் மனைவிக்கு நல்ல பொழுது போக்காகிப்போனது. அவை ஒவ்வென்றும், ஷிப்டு போட்டு வந்து போகும். காலையில் முதலில் வந்து ஆஜராவது சிட்டுகுருவிகள்தாம்.

”என்ன இன்னைக்கு இவ்வளவு லேட்? ஊரெல்லாம் சுத்திட்டு இப்பதான் வர நேரம் கிடைத்ததா?” என்று கேள்வி மேல் கேள்வி கேட்டுக் கொண்டிருப்பது சிட்டுகுருவிகளிடம்தான். காலை சமையல் சிட்டுகுருவிகளுடன் பேசிக்கொண்டே முடியும். குருவிகளும் கொஞ்சநேரம் வேப்பமரத்தில் இருந்துவிட்டு செனறுவிடும். அவர்களுக்கு பின் வருவது இரண்டு மூன்று அணில்கள். அவைகள் மரத்தின் கிளைகளில் ஒடி விளையாடிக்கொண்டிருக்கும். வேப்பம்பழத்தை அணில்கள் சாப்பிடுவதை ரசித்து பார்த்தும், அதை எங்களிடம் சொல்லியும் சந்தோசப்படுவாள். அவைகள், பின்னங்கால்கள் இரண்டயும் ஊன்றி உக்கார்ந்து கொண்டு, முன்னங்கால்களால் பழத்தை இறுக்கமாய் பிடித்துக்கொள்ளும். யாரோ வந்து பிடிங்கிகொண்டுபோய்விடுவது மாதிரி அவசர அவசரமாய் சாப்பிடும். பிடித்திருந்தால் முழு பழத்தையும் சாப்பிடும், இல்லையென்றால் ஒரு கடியில் தூக்கிப் போட்டுவிடும். சாப்பிட்டு முடித்தபின் அங்கும் இங்குமாய் கிளைகளில் ஆட்டம் போட்டுவிட்டு, அவைகளும் சென்றுவிடும். இப்படி தினம் தின்ம் ஒரு புதிய கதைகள் எங்களுக்கு கிடைக்கும். வேப்பமரத்திற்க்கு வாடிக்கையாக வரும் குருவி, அணில்களிலிருந்து, அப்பப வந்து போகும் பறவைகள் வரை எல்லாமே அத்துப்படி. அணில்களை ஒவ்வொறாய் அடையாளம் தெரியும். எனக்கும் காண்பித்து கொடுப்பாள். எனக்கு என்னமோ எல்லா அணில்களும் ஒரே மாதிரித்தான் தெரியும்.

ஒரு நாள், புதிதாக இரண்டு காகங்கள், வேப்பமரத்திற்க்கு ரெகுலராக மதிய வேலைகளில் வருவதாய் சொன்னாள். அதில் ஒன்று ஆண் காகம் என்றும் ஒன்று பொண் காகம் என்றும் சொன்னாள். அது எப்படி வித்தியாசம் கண்டுபிடிப்பது? என்று மகன் கேட்ட கேள்விக்கு,
”உற்று காக்கைகளைப் பார்த்தாலே, அதன் நடவடிக்கையிலே தெரியும்” என்று சொல்லி என்னைப் பார்த்தாள். எனக்கு ஒன்றுமே புரியாமல் திரு திரு என முழித்தேன். உடனே என் மனைவி,

”இப்படித்தான் ஆண் காகம் முழிக்கும், அதிலேயே கண்டுபிடித்து விடலாம்” என்று என்னைப்பார்துச் சொல்லி, கிண்டல் செய்தாள். எல்லேருமே சிரித்துவிட்டோம். மற்றொரு நாள், அந்த் காகங்களில் ஒன்று மரக்கிளையிலிருந்து, எங்கள் வீட்டை நோக்கி கரைந்து கொண்டே இருந்த்து. என் மனைவி,

“சரி சரி போதும்” என்று அதட்டலாய் காகத்திடம் சொன்னாள். இதைப் பார்த்த மகன், ”காக்கா என்னமா சொல்லுது?” என்று கேட்டான்.

”காகம் இப்படி வீட்டைப்பார்த்து கத்தினால், நம்ம வீட்டுக்கு விருந்தினர்கள் வரப் போகின்றார்கள் என்று அர்த்தம்.” னு பதில் சொன்னாள் மனைவி.

”யாரு வருவானு காக்கா சொல்லுமாமா?” என்று அடுத்த கேள்வி கேட்டான் மகன்.

”சேகர் மாமா வருவான்” என்று சொல்லி சமாளித்தாள் என் மனைவி.

சேகர் அவளின் தம்பி. அடிக்கடி வியபார விசயமாய் ஊருக்கு வருவான். வரும்போதொல்லம் ஒரு நடை வீட்டுக்கு வந்துவிட்டுப் போவான். என் மகனுக்கும் சேகர் மாமாவென்றால் பிரியம்தான். சொன்னமாதிரியே, அன்று மதிய வேளையில் சேகர் வீட்டுக்கு வந்தான். அவனை பார்த்தவுடன், என் மகன்,

”மாமா, நீங்கள் வருவீங்கன்னு எங்களுக்கு தெரியும்.”

” எப்படிடா, தெரியும் உங்களுக்கு?” கேட்டான் சேகர்.

”காக்கா, அம்மாகிட்ட சொல்லுச்சி” இது, என் மகன்.

”யாரு? இந்த காக்காவா?” னு என்னைப்பார்த்து கிண்டல் செய்து, என் மகனிடம் கேட்டான்.

”இல்ல மாமா....நிஜக் காக்கா சொல்லுச்சி” என்றான் மகன்.

”இதுவும் நிஜக் காக்காதான்” சேகர் சொன்னான்.

”ம்..மாமா....அம்மாவிடம் வேணுமானால் கேளுங்கள்” என்று சொன்ன மகன், மனைவியை சமையலறையிலிருந்து கையை பிடித்து இழுத்து வந்தான். தம்பியை பார்த்த மனைவி,

”வா... சேகர், இப்பதான் வர்ரயா? சாப்பிடுகிராயா? ” என்னாள் மனைவி.

”இல்லக்கா....இப்ப்த்தான் சாப்பிட்டேன்” எனறு பதில் சொன்னான் சேகர்.

இப்படித்தான், தின்மும் காக்கா கதையும், குருவி கதையும் வழக்கமாகிவிட்டது எங்கள் வீட்டில்.

சில வாரங்களுக்கு முன்பு எனது மனைவி சொன்னாள்,

”காகம் ரெண்டும் குச்சிகளை எடுத்துவந்து மரக்கிளையில் வைக்கின்றது. கூடு கட்டபோகிறதுனு நினைக்கின்றேன்”

அவள் சொன்ன மாதிரியே இரண்டு நாட்களில் கூடு கட்ட ஆரம்பித்தன. காக்கை கூடு கட்டுவது என்பது நாம் வீடு கட்டுவதை போன்றதே. முதலில் பெரிய பெரிய குச்சியாக வைத்து பலமான அடித்தளமிடும். பின்னர் சின்ன சின்ன சுள்ளியாகவைத்து கட்டும். அப்போது, கூடு சுமாரான வட்டவடிவில் இருக்கும். இந்த நேரத்தில் பெண் காகம் கூடுக்குள் உட்கார்ந்து பார்க்கும். சில குச்சிகளை மாற்றி அமைக்கும் அல்லது மேலும் சில குச்சிகளை சேர்க்கும். அதன் பின்னர் காய்ந்த புல்லையோ, வைக்கோலையோ கொண்டுவந்து மேலே போட்டு கூட்டை மெத் மெத்தென்றாக்கும். நாம் கட்டிலில் மைத்தை போட்டு படுப்பது மாதிரி. அப்போதும் காகம் கூடுக்குள் உட்கார்ந்து பார்க்கும். சிறு சிறு திருத்தம் செய்யும். அத்ன் பின் பெண் காகம் கூட்டிலேயே நெடுநேரம் செலவிடும். இதை பார்த்த என் மனைவியின் கணிப்பு, ”முட்டையிட்டு குஞ்சு பொரிக்கப்பேகின்றது காகம்”.அதே மாதிரிதான் நடந்த்து.

மூன்று மாதங்களுக்கு முன், என் மனைவியுடன் கல்லுரியில் படித்த நிஷாவின் கணவரும், அவர்களின் ஜந்து வயது மகளும் எங்கள் வீட்டுக்கு வந்திருந்தார்கள். நிஷாவின் கணவர், ஒரு சுவீட் பாக்கட்டை கொடுத்து, தாங்களுக்கு இரண்டாவதாக பையன் பிறந்திருப்பதாய் சொன்னார். என் மனைவி அந்த் குழந்தையிடம் கேட்டாள்,

”உங்க வீட்டுக்கு குட்டி பாப்பா வந்திருக்கா?”

”ம் ஆமா ஆன்டி” இது குழந்தை சொன்ன பதில். பதில் சொல்லும்போதே, குழந்தையின் கண்களில் குதுகுலம்.

”குட்டி பாப்பா என்ன சொல்கின்றான்?”

” குட்டி பாப்பா தூங்கிக்கிட்டே இருக்கின்றான். தூங்கிட்டிருக்கும்போதே சிரிப்பான் ஆன்டி. ஆனா, அழும்போது மட்டும் முழித்துப்பார்பான்”

”அப்படியா?. சரி.....அடுத்ததடவை வரும்போது அவனை கூட்டிட்டு வருவையா? எங்க வீட்டுல இருக்கின்ற மரத்தில், குருவி, காக்காயெல்லம் இருக்கன்றது. நாம அவனுக்கு காண்பிப்போம@

”எங்க இருக்கு ஆன்டி ....” குழந்தை கேட்டது.

இப்போது என் மனைவிக்கு குதுகுலம், குழந்தையை கூட்டிக்கொண்டு, சமையலறைக்கு சென்றாள். அங்கிருந்து, வேப்ப மரத்திலிருந்த காக்காவின் கூட்டை காண்பித்து கொடுத்தாள்.

”காக்கா ஏன் ஆன்டி அங்கயே உக்காந்திருக்கு?” குழந்தையின் கேள்வி.

”காக்காவுக்கும் ஒரு குட்டி காக்கா பாப்பா வரப்போது...” மனைவி காக்காபுராணத்தை ஆரம்பித்தாள். காக்கா கதையை முழுவதுமாய் கேட்டுவிட்டு சென்றார்கள்.

அவர்கள் வந்து சென்றபின், ஒரு ஞாயிற்றுக்கிழமை நிஷாவின் வீட்டுக்கு பிறந்த குழந்தையையும் அவர்களையும் பார்க்க சென்றிருந்தோம். எங்களை பார்த்ததும், அவர்களின் மகள், என் மனைவியைப் பார்த்து ஆர்வமாய் கேட்ட முதல் கேள்வியே,

”காக்காவுக்கு குட்டி பாப்பா வந்திருச்சா ஆன்டி? “

”இன்னும் வரல....குட்டி பாப்பா வந்தவுடன் சொல்ரேன். நீ, உன் தம்பி பாப்பாவுடன் எங்க வீட்டுக்கு வரணும்“

சரின்னு அந்த் குழந்தையும் தலையாட்டினாள். பின்னர், நாங்கள் கிளம்பி வீடு வந்து சேர்ந்தோம். வீட்டில் நுழைந்த உடன், காகத்தின் இடைவிடாத சத்தத்தைக் கேட்டு, என் மனைவி சமையலறைக்குச் சென்று பார்த்து, சத்தம் போட்டாள்,

”ஏங்க இஙக வாங்களைன் .........”

நானும் என் மகனும், என்னமோ .....ஏதோன்னு சமையலறைக்கு ஒடினோம். அங்கு, ஜன்னலைத் தாண்டி ஒரே வெட்ட வெளி. வேப்ப மரத்தைக் காணவில்லை. பால்கனிக்கு வந்து பார்த்தால், மரம் வெட்டப்பட்டு கிடக்கின்றது. காககையின் கூடு சிதைந்து போய், காக்கையின் முட்டை உடைந்து மஞ்சள் கரு சிதறி தரையில் கிடந்தது. காகம் இரண்டும், மாறி மாறி வந்து முட்டையை பார்த்து கத்திக்கோண்டே இருந்தன. என்ன நடந்தென்றே புரியவில்லை எங்களுக்கு. அப்பார்ட்மெண்ட் வாச்மேனை கூப்பிட்டுக் கேட்டேன். அதற்க்கு அவ்ர்,

”சார், உங்களுக்கு விசயமே தெரியாதா?” என்று ஒரு கேள்வியைக் கேட்டுவிட்டு அவரே தெடர்ந்தார்,

”வேப்ப மரத்தில் காக்கா கூடு கட்டி முட்டை போட்டுருந்திச்சாம். அப்பிடின்னா, நம்ம அப்பார்ட்மெண்ட்க்கு சனி குடிவந்திருமாம். அதனால், செக்ரட்டரி சார்தான் காக்கா கூட்டோடு சேர்ந்து மரத்தையும் காலி பண்ணச்சொன்னார்.”

”அப்பார்ட்மெண்டுக்கு சனி பிடிக்கல, அவ்ருக்குதான் பைத்தியம் பிடித்திருக்கின்றது.” என்றேன் நான்.


என் மகன், மனைவியிடம் கேட்டான்,

”காக்கா, இப்ப என்னம்மா சொல்லுது?”

”காக்கா எதுவும் சொல்லலைப்பா, அழுகின்றது. அதன் முட்டையை யாரோ உடைத்துவிட்டர்கள். அதனால், அழுகின்றது,” என்று மனைவி பதில் சொன்னாள்.

மனிதர்களை பற்றி அந்த காகங்கள் ரொம்ப மட்டமாய்தான் நினைத்திருக்கும். காகங்களின் சத்தம் குறையவேயில்லை, வெகு நேரம் கேட்டுக்கொண்டேயிருந்தது.

புன்னைமரத்தடியில்

மாநிறமா அல்லது கருமையா ? என்று பட்டிமன்றம் வைத்து வாதிட்டு, நடுவர் என்ன முடிவு சொன்னாலும், அந்த தீர்ப்பு ஒருதலை பட்சமான தீர்ப்பாகத் தோன்றும் இடைப்பட்ட நிறம் அவளுக்கு. நாற்பத்தைந்தை கடந்த வயது என்று சொல்லத் தோணாத தோற்றம். ”மீனாக்ஷி காலேஜ்” என்ற பஸ் கண்டக்டரின் குரல், இவளை சுயநினைவுக்கு இழுந்து வந்தது. அவசர அவசரமாய் பஸ்ஸிலிருந்து இறங்கினாள். உடன் கணவரும், இரண்டு மகன்களும் இறங்கினார்கள். மூத்த மகனுக்கு இருபது வயது இருக்கலாம். இளையவனுக்கு மூத்தவனைவிட இரண்டு அல்லது மூன்று வயதுகள் குறைவாக இருக்கலாம். பஸ் ஸ்டாப்பிலிருந்து கல்லூரிக்கு சிறிது தூரம் நடக்க வேண்டும். அங்கிருந்து பார்த்தாலே கல்லூரியின் பெயர் பலகை பளிச் என்று தெரிந்தது. புதிதாக பெயிண்ட் அடித்திருக்கிறார்கள் போலும். கல்லூரியின் பெயரை பார்த்தவுடன் அம்பிகாவுக்கு ஒரு வித படபடப்பு, குதுகலிப்பு.ஹும்.....படிப்பை முடித்து, கல்லூரியை விட்டு பிரிந்து சென்று இருபத்தைந்து ஆண்டுகள் ஆகின்றன அவளுக்கு. கால் நூறாண்டுக்கு பின் இப்போதுதான் மீண்டும் கல்லூரிக்குள் காலடி வைக்கப் போகின்றாள். சகமாணவர்கள் செய்த முயற்சியில், இன்று அனைவரும் “வெள்ளி விழா” கொண்டாடப் போகின்றார்கள்.

கல்லூரி வாழ்க்கையை நினைக்கும் போதெல்லாம், நல்ல சந்தோசமான நிகழ்ச்சிகள், அடித்த லூட்டிகள், கேலி, கிண்டல், விளையாட்டு என்றுதான் எப்பேதும் நினைவுக்கு வரும். இப்போதும் அதே நினைவுகள்தாம் அம்பிகாவுக்கு. கல்லூரியின் நுழைவு வாயிலை நெருங்கிவிட்டார்க்ள். நிறைய மாற்றங்கள். அங்கு இருந்த ஆலமரம் பெரிதாக வளர்ந்து விழுதுகளுடன் பரவியிருந்தது. மரத்திலிருந்து கல்லூரிவரை ரோட்டின் இரண்டு பக்கமும் வளர்ந்து கிடந்த முள்புதர்களை வெட்டி சைக்கிள் ஸ்டாண்டு கட்டியிருந்தார்கள். அதன் அருகில் பழய மாணவர்களை வரவேற்று பெரிய பேனரும், வருகை பதிவேடும் இருந்தன. பதிவேட்டில், அம்பிகா, அவள் மற்றும் குடும்பத்தினரின் விபரங்களை பூர்த்தி செய்தாள். பின்னர், கல்லுரியின் நுழைவாயிலை அடைந்தார்கள். வலது பக்கம் இருக்கும் திறந்த வெளியில் பந்தல், அலங்கார மேடை எல்லாம் போடப்பட்டிருந்தது. நுழைவாயிலிருந்து நேராக சென்றால் கல்லூரி முதல்வரின் அலுவலகமும் அதற்கு முன்பு பேர்ட்டிகோ. அதன் அருகிலேயே, எங்கும் பச்சை பசேல் என்று காட்சியாய் பூங்கா. பூங்காவின் கடைசியில் ஒரு புன்னை மரம். இங்கு இருந்து பார்தாலே தெரிகின்றது, புன்னை மரம் நன்றாக வளர்த்திருப்பது. அது அவளை பார்த்து “எப்படி இருக்கிறாய் அம்பிகா?” அன்று கேட்பதை உணர்ந்தாள். அம்பிகாவுக்கு, அவளைப் போலவே, புன்னை மரத்திற்க்கும் வயதகிவிட்டதாய் தோன்றியது. கடைசியாக, கல்லூரியின் கடைசி நாளில், அம்பிகாவும் அவனும் இந்த மரத்தடியில்தான் வெகுநேரம் பேசி கொண்டிருந்தார்கள். அப்போது, அம்பிகா, புன்னை மரத்திடம் சொன்னாள், “திருமணமானவுடன் உன்னை வந்து பார்ப்போம்” என்று. அவனும், ஆமோதிப்பது போல் தலையாட்டினான்.

அவன், அருண், வேதியல் வகுப்பு மாணவன். இவளின் சகமாணவன். அம்பிகா, அருண் இருவர் பெயரும் அகர வரிசையில் அடுத்தடுத்து வருபவை. வேதியல் கூடத்தில் அடுத்தடுத்த இருக்கைகள். அருண், ரொம்ப கலகல டைப். அம்பிகவுக்கு எதிர்மறை. அவன் பத்து நிமிடம் பேசினால், இவள் பத்து வினாடிதான். அதுவும் அவளாய் சென்று அவனிடம் பேசமாட்டாள். ஆனால், எதாவது சந்தேகம் இருந்தால் அவனிடம் கேட்பாள். அவன் மிகவும் இயல்பாய் பழகினான். இரண்டாவது செமஸ்டரில் ஒருநாள், சோதனை கூடத்தில் நடந்த மாதந்திர தேர்வில், “வேதியல் உப்பை” கண்டு பிடிக்க திணறிக்கொண்டிருந்தான். அருகிலிருந்த அம்பிகாவிடம் கேட்டான். இவனைப் பார்த்து முறைத்துவிட்டு, பதில் சொல்லாமல் திரும்பிக் கொண்டாள். பேசுவதை ஆசிரியை பார்த்துவிவார் என்ற பயம் அவளுக்கு. அருணுக்கு வேதியல் உப்பை கண்டும் பிடிக்கமுடியவில்லை, நேரமும் கடந்து விட்டது. சிறிய துண்டு காகிதத்தில் ஏதோ கிறுக்கினான். அம்பிகாவின் அருகில் வைத்துவிட்டு, கூடத்தைவிட்டு வெளியேறினான். பதட்டத்தோடு அந்த காகிதத்தை எடுத்தாள், அதில்

என்ன உப்பு ?
என்றுதானே கேட்டேன்
உன் பார்வையில்
ஏன் இவ்வளவு காரம் ?

என்று எழுதியிருந்தது. அதிலிருந்த அவனின் கோபத்தைவிட, அவளுக்கு அதன் கவிதை வரிகள் பிடித்திருந்தது. அவள் அதை ரசித்தாள். வகுப்பறையில் பார்த்ததும் கண்ணால் “சாரி” சொன்னாள்.

அவ்வப்போது கவிதை எழுதி காண்பிப்பான். அவனுடைய கவிதைகள் அவள் மனதுக்கு பிடித்துபோயின. மெள்ள, மெள்ள அவனையும் தான். நிறைய பேசினார்கள். பேசப் பேச பிணைப்பும் கூடியது. நிறைய நேரம் சேர்ந்தேயிருந்தார்கள். எல்லாம் இந்த புன்னை மரத்தடியில் இருக்கும் பெஞ்சில்தான். காதலும் புன்னை மரத்தோடு சேர்ந்தே வளர்ந்தது. கல்லூரியின் கடைசி நாளில், இனி கடிதத்தில் தொடர்பு வைத்துகொள்ளவும், அவனுக்கு வேலை கிடைத்தவுடன் திருமணம் செய்யவும் முடிவெடுத்தார்கள்.

நாட்கள் நகர்ந்தன. கடிதங்கள் குறுக்கும் நெடுக்குமாய் பரிமறப்பட்டன. இவள் வீட்டில் திருமணத்திற்கான ஏற்ப்பாட்டை ஆரம்பித்து விட்டார்கள். எதாவது காரணம் சொல்லி தட்டிக்கழித்தாள். அவனுக்கும் உடனுக்குடன் தெரியப்படுதினாள். எந்த பதிலும் இல்லை அவனிடமிருந்து. நீண்ட இடைவெளிக்குப் பின் வந்த கடிதத்தை ஆவலாய் பிரித்தாள். வருத்தப்படவா? அழவா? என்று தெரியாத குழப்பம். கடிதத்தில், அவன் தந்தையின் மரணம், குடும்பச்சுமை, மூன்று தங்கைகளின் திருமணம் எனறு பிரச்சனைகளை பட்டியலிட்டிருந்தான். காதலோடு காத்திருப்பதாய் கடிதமிட்டாள். வர வர கடித வரத்தும் குறைந்துவிட்டது.

அன்று பெண்பார்க்கவரும் வரன் குடும்பம் அவர்களுக்கு ஏற்றதும், பையனின் குணமும், வேலையும் ந்ல்லபடி அமைந்துள்ளதாயும் அப்பா சொன்னார். அம்மாவின் சுகவீனமும், வீட்டாரின் நிர்பந்தமும் அவளை திருமணத்திற்கு சம்மதிக்க வைத்தது. சூழ்நிலைக்காக ஒத்து மணம் முடித்தாலும், காதலின் வலியையும் காயத்தையும் ஆழமாய் உணர்த்தாள். காலம் இட்ட மருந்தில் கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் சுகமடைந்தாள். வடுமட்டுமே எஞ்சி நின்றது, நினைவாக. நல்ல கணவனும் பிள்ளைகளும் வாய்க்கப்பெற்றதை வரமாய் நினைத்தாள்.

” ஏய்......நீ, அம்பிகதானே? “ என்ற கேள்வி, இவளை நிகழ்காலத்துக்கு இழுத்துவந்தது.
“ஆமா, நீ .....பிரியா?!”
“எப்படி இருக்கிறாய்? ....இவர்தான், என் வீட்டுக்காரர்.......இவர்கள் இரண்டு பேரும் என் மகன்கள். மூத்தவன்..........”

ஒருவரை ஒருவர் குடும்பத்தை அறிமுகம் செய்துகொண்டனர். கொஞ்ச நேரத்தில், பெரிய கூட்டமே சேர்ந்து விட்டது. ஒரே அரட்டை கச்சேரியும், கலாட்டாவாயுமாய் இருந்தது. சிறிது சிறிதாக குடும்பதினர்களும் அரட்டையில் அங்கதினரானார்கள். அம்பிகாவின் கண்கள் அவ்வப்போது தேடின. அருண் வருவதாய்த்தான் சொன்னார்கள். கண்கள் மட்டும் இன்றி மனமும் தேடியது. அவனும் கல்யாணத்திற்க்கு பின் பெங்களுரில் இருப்பதாய், பல வருடங்களுக்கு முன்பு தோழி ஒருத்தி சொன்னது நினைவுக்கு வந்தது. பார்த்தால் என்ன நினைப்பான்?. என்ன பேச அவனிடம் ? கும்பத்தோடு வருவானா? அவன் குடும்பத்தில் எத்தனை பேர்? ......அடுக்கடுக்காய் கேள்விகள். தோழிகள், கல்லூரியின் கடைசி நாளிலிருந்து, கல்யாணம், கணவன், பிள்ளைகள் என்று கடந்த காலம் முதல் நிகழ்காலம் வரை ஒன்றுவிடாமல் நிகழ்ச்சி நிரல் போட்டு அளவாளாவினார்கள்.

அவன்தான் வந்துகொண்டிருந்தான். உடன் அவனது மனைவி மற்றும் மகள். அருகில் வந்ததும் எல்லோருக்கும் ”ஹாய்” சொன்னான். இவளுக்கும்தான். இருபத்தி ஐந்து ஆண்டகளுக்கு பிறகு அப்போதுதான் சந்திகிக்கின்றார்கள். ஒருவித பட படப்பு இவளுக்கு. இயல்பாய் இருக்க முயன்று தோற்றாள். அவனுக்கு காதோரம் முடிகள் நரைத்திருந்தன. சட்டை பாக்கெட்டில் கண்ணாடி இருந்தது. சோர்வாய் இருந்தான். பிரயாணக் களைப்பாக இருக்கலாம். அவன் மனைவியையும் மகளையும் அனைவருக்கும் அறிமுகம் செய்து வைத்தான். அருண், சொன்னான், தன் மனைவிக்கு உடம்பு சரியில்லை என்று. ஆனாலும், அருணின் மனைவி நன்கு கல கலப்பாக எல்லோரிடமும் பேசிக் கொண்டிருந்தாள்.

கல்லூரி நிகழ்ச்சிகள் ஆரம்பமாகின. யார் யாரோ பேசினார்கள். இவளுக்கு எதுவுமே காதிலும் விழவில்லை, மனதில் பதியவுமில்லை. அவனைப் பார்த்ததிலிருந்து மனம் இறுக்கமாயும், இதயம் கனமாயும் உணர்ந்தாள்.அவனோடு பேசினால் நன்றாக இருக்கும் போல் தோன்றியது. ஒரு வழியாக நிகழ்ச்சிகள் முடித்தன. தேனீர் இடைவேளைக்கு பின், பழைய மாணவர்களுக்கும் அவர்களின் குழந்தைகளுக்குமான கிரிக்கெட் போட்டி தொடங்குவதாய் அறிவிக்கப்பட்டது. அம்பிகாவின் கணவரும், மகன்களும் கிரிக்கெட் விளையாடச் சென்றுவிட்டார்கள். தனியாக இருந்தாள். வாழ்க்கையின் கடந்த காலநிகழ்ச்சிகள்தான் மனதில் ஓடிக்கொண்டிருந்தது. அருண் அவளை நோக்கி வந்துகொண்டிருந்தான். அங்கு இருந்த சேரில் அமர்ந்தான். மனைவிக்கு தலைவலி என்று காரில் ஓய்வெடுக்க மகளுடன் சென்றுவிட்டதாய் சொன்னான்.

இவளிடம், “எப்படி இருக்கிறது வாழ்க்கை?” என்றான். இவளுக்கு, பதில் சொல்ல முடியவில்லை. அவனும் பதிலை எதிர்பார்க்கவில்லை. ”வா காலேஜை சுற்றிப்பார்கலாம்” என்று அழைத்தான். பதிலே சொல்லாமல் உடன் சென்றாள். மௌனமாய் பேசிகொண்டே நடத்தார்கள். அவர்களின் கால்கள், இருவரையும் பூங்காவின் புன்னை மரத்தை நோக்கியே இழுத்து சென்றது. பழகியதின் நினைவுகள். பழய நினைவுகள் இருவருக்கும்.

மௌனதின் சத்தமே ஓங்கி ஒலித்தது. “ கவிதையெல்லாம் எழுதுகின்றாயா?” என்று அவள் தான் ஆரம்பித்தாள். அவன் சொன்னான்,

நடைமுறை வாழ்கையே
உரைநடையான பின்
கவிதையெல்லாம்
கனவாகிப் போய்விடும்

“அருமையான கவிதை. இன்னும் உன்னுள் அதே கவிஞன் உயிரோடு இருக்கிறான்” என்றாள்.

“ஆம், கவிஞன் இருந்து, காதல் செத்து என்ன பயன்?” இது அவன் பதில்.

மீண்டும் மௌனம், அவர்களிடையே. இப்போது மௌனம் பேசவில்லை, மௌனித்தது. புன்னை மரத்தை வந்தடைந்தார்கள். இருவரும், மரத்தையே பார்த்துகொண்டிருந்தார்கள். புன்னையும் இவர்களை பார்ப்பதாய் உணர்ந்தார்கள். அவனயும் அறியாமல் புன்னை மரத்தை தொட்டு வருட்டினான்.

”காதலை இங்குதானே
விதைத்து
நம் இதயத்தில் அல்லவா
புதைத்தோம்
ஒரு மரணத்திற்க்கு
இரண்டு கல்லரைகளா?”

என்று சொல்லி அவளை நோக்கினான். அவள் கண்கள் குளமாகியிருந்தன. இவனுக்கும் கண்கள் கலங்கின. முகத்தை மரத்தின் பக்கம் திருப்பிக்கொண்டான். புன்னையும் ஆயிரம் கண்களுடன் அழுதுகொண்டிருந்தது.

அன்னா ஹசாரேவும் ஆதித்யா டி.வியும்

பொதுவாக தினத்தந்தி போன்ற தமிழ் தினசரிகளில்,’ சிரிப்பு’க்கு என்று ஒரு சிறிய இடம் இருக்கும். ஆனால் ஆங்கில தினசரிகளிலோ பக்கம் பக்கமாய் ’சிரிப்பு’தான். அவை வெளியிடும் அன்னா ஹசாரேவின் செய்திகளை படித்தால் பக்கத்திற்க்கு பக்கம் ’சிரிப்பு’தான். அதுவும் தினமும் தொடராய் படித்தால் ஒரு நல்ல பொழுது போக்குதான்.

அவர்கள் சீரியசாய் உண்ணாவிரதம் இருப்பது என்ன ஜோக்கா?னு நினைக்கலாம். அதை அவர்களின் அறிக்கையிலிருந்தே அறிந்து கொள்ளலாம். முதலில், சூப்பர் ஸ்டார் அன்னா ஹசாரே பற்றி பார்ப்போம். எங்களுடைய உண்ணவிரத கோரிக்கைகளை (அதாவது 22 கண்டிசன்கள்) அரசு ஏற்கும்வரை போராட்டம் தொடரும் என்றார். கப்புனு தூக்கி திகாரில் (நியூசென்ஸ் கேசில்) போட்டவுடன், அரசு சொன்ன ‘எத்தனை நாட்கள், எந்த இடம்....’ என்ற கண்டிசன்களுடன் உண்ணவிரதம் ஆரம்பம். 15 நாட்களுக்கான அனுமதி வாங்கி கொண்டு, மேடையில் உட்கார்ந்தவுடன் விட்ட முதல் முழக்கமே ‘சாகும் வரை உண்ணவிரதம்’. சிரிப்பு வந்தால் சிரித்துவிடுங்கள். இதற்கு இடையில் ’அன்னா ஹசாரே ஜெயிலைவிட்டு வர மறுப்புனு...’ டிராமாக்குள் ஒரு குட்டி டிராமாவேற.


எனக்கு பின்பும் இந்த போராட்டத்தை இளைஞர்கள் எடுத்து செல்ல வேண்டும். (அதாவது அவர் ஊழலுக்கு எதிராய் இப்போது இருக்கும் உண்ணாதவிரதத்தில் உயிர் விட்டுவிடுவாராம்). ஆனால் அன்னா ஹசாரே குழுவிலுள்ள அர்விந்த் கெஜ்ரிவால் என்னாடாவென்றால், ‘அன்னா ஹசாரே சாகும்வரை உண்ணாதவிரதம்’ என்று எங்குமே எப்போதுமே சொன்னதில்லைனு ஜோக் அடிக்கின்றார்.


எங்களுடன் பேச வேண்டும் என, அரசு தரப்பு விரும்பினால், பிரதமர் மன்மோகன் சிங் அல்லது ராகுல் உள்ளிட்டோர் தான், பேச்சு நடத்த வர வேண்டும்' என, மத்திய அரசுக்கு, அன்னா ஹசாரே குழு, கெடு விதித்துள்ளது.

இதை படிக்கும் பொது, வடிவேலு ஜோக்தான் ஞாபகத்திற்க்கு வருகின்றது. வடிவேலுவின் குழு, ஒரு பையனை செடப் செய்து, வரும் வாகனங்களில் குறுக்கே விழச்செய்து காசு பறிப்பதுதான் திட்டம். அப்போது பைக்கில் வரும் நகைவியபாரியின் பைக்கில் விழ முயற்சி சொய்வார்கள். அப்போது நடக்கும் உரையாடலில், வடிவேல், வியபாரியிடம் பையில் எவ்வளவு பணம் இருக்கின்றது என்று கேட்பார். அதற்கு, வியபாரி, ’10000 ரூபாய்’ என்பார். உடனே, வடிவேலுடன் இருப்பவர் சொல்லுவார், ‘அண்ணே அது பத்தாதுணே”. இதை கேட்ட வியபாரி, ‘நான் எங்கடா கொடுப்பேன்னு சென்னேன்’பார். திருட்டு தொழிலில் அது ஒருவிதமான டெக்னிக். அது மாதிரி, அன்னா ஹசாரேவுடன் போச்சுவார்த்தைக்கு நிறைய பேர் வரிசைகட்டி நின்றதுமாதிரி, அதில் மன்மோகன் சிங்கையும் ராகுலை மட்டுமே அனுமதித்த மாதிரி இருக்கின்றதை படிக்கும் போது உங்களுக்கும் வடிவேல் ஜோக்தானே ஞாபகத்திற்க்கு வருகின்றது.


ஹசாரே குழுவிலுள்ள மற்றுமொருவர் கிரண் பேடி. இவர்தான் இந்தியாவின் முதல் பெண் ஐ.பி.எஸ் அதிகாரி என்ற (சோப்பு விளம்பரத்தில் நடித்த முதல் ஐ.பி.எஸ் அதிகாரி என்ற) பெருமையுடையவர். இவர் 35 ஆண்டுகள் போலீஸ் அதிகாரியாக பணியாறியவர். இவர் இப்போது, ‘போலீஸ் படை அரசியல்வாதிகளின் கைக்குள் இருக்கின்றது. அரசியல்வாதிகள் சொல்லுவதைதான் போலீஸ் கேட்கின்றார்கள்’னு அறிக்கை விடுகின்றார். இவர் பணியற்றிய போது போலீஸ் படை என்ன அரசியல்வாதிகளின் கைக்குள் இல்லாமல், டெல்லியில் பானிபூரி விற்பவரின் சட்டை பாக்கெட்டிலா இருந்தது. அது போகட்டும், அடுத்து சொல்லுவதை பார்ப்போம் – ‘அரசியல்வாதிகள் சொல்லுவதைதான் போலீஸ் கேட்கின்றார்கள்’. இவர் சர்வீசில் இருக்கும் போது யார் செல்லுவதை கேட்டார்? அரசியல்வாதியல்லாமல், பக்கத்துவீட்டு சொர்ணாக்கா சொல்லியதையா கேட்டார்?.

இப்படி அன்னா ஹசாரே குழுவிலுள்ளவர்கள் ஆளாளுக்கு ‘ஜோக்கடித்துக் கொண்டிருக்கின்றார்கள்.

இதுநாள்வரை, ரிலாக்ஸ் பண்ணவேண்டுமென்றால், ஆதித்யா டி.வியை பார்ப்பேன். காமெடி சீன்களை கொஞ்ச நேரம் பார்த்தாலே போதும். ஆனால் இப்போதெல்லாம், அன்னா ஹசாரே பற்றிய செய்தியை படித்தாலே மனது, உடம்பு, எல்லாமே ரிலாக்ஸ் ஆகிவிடுகின்றது.

சுதந்திரம்

வேண்டும் வேண்டும்
மீண்டும்
ஒர் சுதந்திரம்

சின்ன திரை
சிறையில் இருப்போருக்கு
வேண்டும் ஒர் சுதந்திரம்

நடிகனின் படத்திற்கு
பாலாபிஷேகம் பண்ணும்
பதினெட்டு வயது பாலகனுக்கு
வேண்டும் ஒர் சுதந்திரம்

பள்ளிகூட சுவரின்
கில்லி பட சுவரொட்யிலிருந்து
வேண்டும் ஒர் சுதந்திரம்

திரையரங்கு ஓடி
திரவியம் விரையத்திலிருந்து
வேண்டும் ஒர் சுதந்திரம்

அசின் தெரிந்த
ஒளவையார் தெரியாத
அறியாமையில் இருந்து
வேண்டும் ஒர் சுதந்திரம்

வேண்டும் வேண்டும்
மீண்டும்
ஒர் சுதந்திரம்

பம்பாய் முதல் மும்பாய் வரை

வருடா வருடம் வருடபிறப்பு
தவறாமல் ஊரில் குண்டு வெடிப்பு
வன்முறையே வாழ்கை
முறையானதா?

வேலைக்கு சென்ற அப்பா
வீடு திருபம்பாவிட்டால்
பிள்ளைக்கு தெரியும்
அப்பா வெடிகுண்டுக்கு பலி என்று

தெருவில் இரைந்து கிடந்தார்கள்
இரைந்து கிடந்த எல்லோரும்
இறத்து கிடந்தார்கள்

அடித்து நொறுக்கி
தரைமட்டமானது தர்க்கா
வீழ்ந்தது என்னவோ
மனித நேயம்தான்

இடித்த கடப்பாரைகளுக்கும்
வெடித்த குண்டுகளுக்கும்
எங்கே இதயம் இருக்கின்றது

ரதயாத்திரையின் தடத்தில்
ரத்த யாத்திரைதான்
ஆறுதல் சொன்ன
அரசியல் தலைவர்கள்
மும்பய் கோவை என
தீவிரவாதத்தை
தேசியவாதமாகிவிட்டார்கள்

உயிரற்ற உடல்கள் எல்லாம்
உடைத்து நொறுக்கப்பட
பாப்ரி மசூதியின் செங்கற்களா?

ஆயிரத்தில் ஒருவன் (எம்.ஜி.ஆர்)

தலைப்பு ’எம்.ஜி.யாரின் ஆயிரத்தில் ஒருவனும் எனக்கு விழுந்த அடியும்’ என்றுதான் இருக்க வேண்டும். எனக்கு விழுந்த அடி.......இப்போ இல்லை, முப்பது வருடங்களுக்கு முன்பு. நான் எந்த தகராருக்கும் போகவில்லை, யாரும் என்னுடன் தகராரும் செய்யவில்லை. அப்படியிருந்தும் எனக்கு அடி விழுந்தது. ரவுண்டு கட்டி அடித்தார்கள். இரவு 1 மணிக்கு. என்னுடன் வந்தவர்கள்தான் அடித்தார்கள். அடுத்த நாளும் விளக்கம் கேட்டு அடித்தார்கள். நான் சொன்ன விளக்கமும் விளங்கவில்லை அவர்களுக்கு. நான் எழுத வந்தது, எனக்கு விழுந்த அடியை பற்றியல்ல. அடித்தவர்கள் இன்னும் விளங்கிக் கொள்ளாமால் இருப்பதை பற்றியே.


நாங்க மொத்தம் எழு பேர். பாண்டியனும், பிரபுவும் மட்டும் வரிசையில் நின்றார்கள். மற்றவர்கள் எல்லாம் கொஞ்சம் தள்ளி நின்றோம். கூடத்தில் முண்டியடித்து டிக்கட் கவுண்டரை அடைந்து வெற்றிகரமாய் டிக்கட்டுடன் வந்தார்கள். நாங்கள் தங்கியிருந்த ஹாஸ்டலிருந்து, இரவு பத்து மணி ஷோவுக்காக மதுரை அரசரடியிலிருக்கும் வெள்ளைக்கண்ணு தியேட்டருக்கு வந்திருந்தோம். எங்கள் கல்லூரியில் படித்துக் கெண்டிருந்த சீனியர் உதயன் செலவில்தான் எல்லேருக்கும் டிக்கெட். அவர்தான் பார்ட்டி கொடுத்தார். சிவகாசியில் நல்ல வசதியான குடும்பம் அவர்களுடையது. பார்ட்டிக்கு காரணம், அவரின் இன்றய சாதனை. அப்படி என்ன சாதனை? அது. அவர், ’ஆயிரத்தில் ஒருவன்’ திரைபடத்தை 25 முறையாக இன்று பார்க்கபோவதுதான். அவர் இதற்க்கு முன்பு 24 முறையும் யாருடனாவது சேர்ந்துதான் சென்றுதான் படம் பார்த்தார். உடன் வருபவர்களும் படத்தை பலமுறை பார்த்திருந்தாலும் மீண்டும் பார்ப்பார்கள். ஆனால் நான் ஒருவந்தான் முதல்முறையாக இந்த படத்தை பார்க்க வந்திருந்தேன். தியேட்டரில் எம்.ஜி.ஆர் திரையில் தோன்றும் போதெல்லாம் விசில் சத்தம்தான். இடைவேளையில் ஆளுக்கு ஒரு டீ குடித்தோம். அதுவும் சீனியர் உதயனின் உபயம்தான்.

படமும் விசிலும் தொடர்ந்தன. நேரம் ஆக ஆக எனக்கு தூக்கம் கண்ணை சுழட்டியது. எம்.ஜி.ஆரின் தனி பாணியான விரலை முக்கில் வைத்து சுண்டிவிட்டு பேசும் வசனத்திலுள்ள சாகாசமும், வில்லனிடம் வாயின் ஒரத்தில் ரத்தம் வரும்வரை அடிவாங்கி, ரத்ததை கை கொண்டு தொட்டு பார்த்தபின் வில்லனையும் அவனின் ஆட்களையும் போட்டு துவைக்கும் வீராவேசமும் என்னை கவரவில்லை. அதற்காக அவைகள் மோசம் என்றோ தரம் குறைந்தது என்றோ நான் நினைத்ததேயில்லை. என்னை பொறுத்தமட்டில், சினிமாவில் நடிகர் சந்திரபாபு செய்யும் செயல்களை ரசிக்க முடிந்தது. ஆனல் எம்.ஜி.ஆர் மூக்கில் கைவைத்தவுடன் தியேட்டர் முழுவதும் அதிரும்படியான கைதட்டில், அவர் என்ன வசனம் பேசுகின்றார் என்பதே கேட்காது. நானோ தூக்கம் தாங்கமுடியாமல் தூங்கிவிட்டேன். படம் முடிந்தபின் தூங்கிகொண்டிருந்த என்னை எழுப்பினார்கள் நண்பர்கள். தியேட்டரைவிட்டு வெளியேவந்ததும், என்னிடம் ‘ஏண்டா படம் பார்காமல் துங்கினாய்?’ என்றார்கள். காரணம் சொன்னேன். ‘அது எப்படிடா, எம்.ஜி.ஆர் படத்தில் தூங்கலாம்?’ என்று கேட்டு அடித்தார்கள். சொன்ன விளக்கத்தை யாரும் கேட்கவில்லை. நான் எந்த தகராருக்கும் போகவில்லை, யாரும் என்னுடன் தகராரும் செய்யவில்லை. ஆனால் அடி வாங்கினேன்.

மறுநாள் ஞாயிற்றுக்கிழமை ஹாஸ்டலில் சின்ன பஞ்சாயத்து நடந்தது. நண்பர்கள் எல்லேரும் தலைவராயிருந்து, சினிமா பார்காமல் தியேட்டரில் தூங்கியது தப்பு என்று தீர்ப்பு சொன்னார்கள். ஆனால் பழனி மட்டும்தான் சொன்னார், ‘ஏம்பா, இவன் படிக்கும் தாமரை, தீக்கதிர், வோட்காவிலிருந்து கங்கைவரை புத்தகங்களை கையிலெடுத்தா, நமக்கு தூக்கம் வரும்ல. அதுமாதி..... தியேட்டரில் இவன் தூங்கிட்டான்....... விடுங்கடா”

மேலே நடந்த சம்பவத்தை எதற்க்கு சொன்னோனென்றால், நான் கால்லூரியில் படித்த காலத்தில் பெருவாரியான இளஞர்கள், சினிமாவை பொழுது போக்கு சமாச்சாரமாய் மட்டும் எடுத்துக் கொள்ளவில்லை. தங்களின் வாழ்வையே சினிமாவும் கலந்ததாய் ஆக்கிக் கொண்டார்கள். அவர்களின் வாழ்வு இன்றுவரையும் அப்படித்தான். ஒரு பொழுது போக்கானாலும், சந்திப்பானாலும், இணைய குழுவானாலும் சினிமாவை தாண்டி இருக்க முடியவில்லை. அவர்களின் வாழ்கையில் நடந்த சுவாரசியமான விடயங்களையும், நல்ல-கெட்ட நிகழ்வுகளையும் சினிமாவை இணைத்தே மனதில் பதித்து வைத்திருக்கின்றார்கள். உதாரணமாக, ‘ரேஜா படம் ரிலீசாகி முணு மாசம் இருக்கும் போதுதான் என் மூத்த மகள் பிறந்தாள்’, ’கல்யாணமாகி முதல் முதலாய் ’ஊமைவிழிகள்’ படத்துக்குதான் சென்றோம்’. கல்யாணமாகி ஒரு பெண்ணுடன் வாழ ஆரம்பிக்கும் போதும் ஒவ்வொரு நிகழ்வையும் இணைத்து பார்க்க சினிமாவைதான் ஞாபகத்தின் அடையாளக் குறியீடாக வைத்துக் கொள்ளுகின்றார்கள். சரியாக சொன்னால், சினிமா இல்லாமல் பத்து நிமிடம்கூட போசவோ அல்லது இணைய குழுவுக்கு ஒரு ஈ மெயில் அனுப்பவோ முடியவில்லை. சினிமாவற்ற வாழ்வு வாழமுடியவில்லை.

இணைய குழுவில் இவர்களின் கருத்துப்பரிமாற்றங்களில் சில................

ஒருவர், ஐ.இ.எஸ் (I.E.S) அதிகாரி. மத்திய அரசாங்கத்தின் மிக பெரிய நிர்வனத்தில் துணை தலைமை பொறியாளர் (Deputy Chief Engineer). தமிழ் படம் வெளியான தினத்திலோ அல்லது இரண்டொரு நட்களிலோ ‘இந்த படம் பார்த்தேன்’ என்றும் அதற்கான ஒரு வரி விமர்சனமும் தாங்கிய மின் அஞ்சல் இருக்கும். இன்றும், அலுவலக வேலைக்கு நடுவில் எப்படி முதல் நாளே படத்திற்க்கு செல்ல முடிகின்றது? என்பதே என் கேள்வி.

இன்னொருவர், அமெரிக்காவில் இண்டெல் (Intel) கம்பெனியின் தொழில்நுட்ப பிரிவில் உயர் பதவியில் உள்ளவர். இணைய குழுவில் அவர் செய்தியோ, வாழ்த்தோ அனுப்பினால் யூ டுப் (You Tube) லிருந்து தரவிறக்கம் செய்யப்பட்ட சினிமா பாடலாக மட்டுமே இருக்கும். அவர் வேலை செய்யும் சூழலில் இருக்கும் சுவராசியமான நிகழ்வுகள், சந்தித்தவைகள், சாதித்தவைகள்...என்று எதுவுமே இருக்காது. சினிமா பாடலாய்த்தான் தன் இருப்பை உணர்த்த முடிகின்றது அவருக்கு.

நான் ஒருநாள் அவசரமாய் ஒரு செய்தி சொல்ல, எங்களுடன் படித்த நண்பனுக்கு அலை பேசியில் அழைக்க வேண்டியதாய் இருந்தது. செய்தி எங்கள் குழு சம்பந்தபட்டதாயிருந்தது. இதற்க்குகாக அலுவலக நேரத்தில் அழைத்து பேசவா? என்று யேசித்து, செய்தியின் முக்கியத்துவதத்தை கருதி அழைத்தேன். அப்போது, அவர் இருந்ததோ, சினிமா தியேட்டரில். உடன் வேலைபார்க்கும் இரண்டுபேரோடு வந்திருப்பதாய் சொன்னார். அவர் வேலை பார்ப்பது சென்னை மாநாரட்சியில்!

மற்றும் ஒருவர் வெளிநாட்டில் 20 ஆண்டுகளுக்கு மேல் வாழ்கின்றார். அவரின் தினப்படி வேலைகளில் ஒன்று, ஏதாவது ஒரு தமிழ் படம் பார்ப்பது. அவர் இந்தியா வ்ரும் ஒவ்வோரு முறையும் சினிமா சி.டி, கேசட் வாங்கி செல்வதும், அதுபோக தழில் சினிமாவுக்கான இணையதளத்தில் சந்தா சேர்ந்து புதிய படங்களை பார்ப்பதாயும் சொன்னான்.

இது போக, என்னை ’ஆயிரத்தில் ஒருவன்’ படத்திற்க்கு கூட்டிசென்ற உதயன் சாரை சில வருடங்களுக்கு முன்பு பார்த்தேன். சும்மா, கிண்டலுக்காதான் கேட்டேன் அவரிடம்,

‘என்ன சார் ’ஆயிரத்தில் ஒருவன்’ இப்ப சிவகாசி தியேட்டரில் போட்டாலும் பார்க்கின்றீகளா?’

தியேட்டருக்கு போயே ரொம்ப நாளாகின்றது. அதான் எல்லா பட்மும் சி.டியில் வைத்திருக்கின்றேனே. வீட்டு செட்டில் தினமும் எதாவது படம் ஓடும்.”

” அப்ப ஆயிரத்தில் ஒருவன், 50ஐ தாண்டியிருக்குமா?’

’50தா?, அது 100க்கு மேலே போயிருக்கும். எண்ணுவதை விட்டே நொம்ப நாளாச்சி”

“!!!!???”


பலர் தத்தம் துறைகளில் வல்லுனர்களாகவும், உயர் பதவியிலும் இருக்கின்றார்கள். பலர் நிதிநிலைமையில், பண வசதியிலும் உயரத்தை எட்டியிருக்கின்றார்கள். ஆனால் ஒவ்வொருவருக்கும் துறைசார்பற்ற நீழ்ச்சியும் வெளிப்பாடும் (exposure) சினிமாவரைதான். புத்தகம் வாசிப்பு – அது புனைவு (fiction) அல்லது அபுனைவு (non fiction), பயணம், இசை நிகழ்ச்சி,.......என்று ஏதுமற்று இருக்கின்றார்கள். சினிமா ஒரு பொழுது போக்கு என்பதைவிட, தினப்பொழுதும் சினிமாவுக்கே எனறாகி போகிவிட்டது. சினிமாவுடன் கட்டுண்ட வாழ்வுதான் வாழ்கின்றது ஒரு தலைமுறையே.

சினிமாதாண்டிய உலகத்தை இழந்து நிற்கின்றார்களா? அல்லது பதின்பருவத்தில் பொழுதுபோக்கிற்க்கான வடிகாலாயிருந்த சினிமாவுடன் நின்றுவிட்டவர்களா, இவர்கள்?

காய்கறியும் கருவாடும்

இன்று ஸ்பீடு போஸ்ட் (Speed Post) அனுப்ப கே.கே. நகர் தபால் அலுவலகத்திற்க்கு சென்றேன். காலையில் சீக்கிரமே சொன்றேன். எப்போதும் காலையில் அவ்வளவு கூட்டம் இருக்காது. ஆனால் இன்று கூட்டமாயிருந்தது. சென்றிருந்த இரண்டு சக்கர வாகனத்தை ஒரமாய் நிறுத்திவிட்டு, கையிலிருந்த தபாலில் அனுப்ப வேண்டிய கவரை எடுத்து கொண்டு தபால் அலுவலகத்திற்க்குள் நுழைந்தேன். நான் முதலில் பார்த்தது, எங்கள் ஏரியா போஸ்ட்மேன் பாக்கியநாதனைத்தான். அவரை பார்தவுடன் எனக்கு அதிர்ச்சி. எப்போதும் யூனிபார்மில் பார்த்து பழக்கப்பட்ட எனக்கு, அவரை, அந்த நிலைமையில் நான் எதிர்பார்கவில்லை. அப்போதுதான், கூட்டத்திற்க்கான காரணமும் விளங்கியது. போஸ்ட்மேன் பாக்கியநாதன் லுங்கி பனியன் அணிந்து, அவர் முன்னால் கூடை கூடையாக குவிந்து கிடந்த காய்கறிகளை கூவி கூவி விற்றுக் கொண்டிருந்தார். அதிர்ச்சியில் நான் அப்படியே அவரை பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். அவர்தான் என்னை பார்த்து,
‘என்ன சார் காலையிலே?’னு கேட்டார்.

நான் சுயநினைவு வந்தவனாய், ‘ஸ்பீடு போஸ்ட் அனுப்ப வந்தேன்’னு சொன்னேன்.

கொஞ்சம் சுதாரித்துக்கொண்டு, ‘என்ன பாக்கியநாதன் சார், நீ..ங்..க..ள்...?’.

‘என்ன சார் , காய்கறி வியாபாரமா?. இது புது ஸ்கீம் சார். போன வாரம்தான் போஸ்ட் மாஸ்டர் ஜெனரல் துவங்கிவைத்தார். ஒரு வாரத்தில் நல்லா பிக்கப் ஆகி விட்டது. சொல்லப் போனால் அண்ணா நகர் போஸ்ட் ஆபிஸைவிட நாங்கள்தான் காய்கறி வியபாரத்தில் டாப். அவர்கள், இன்னமும், ஸ்டாம்பும், இன்லேண்டும்தான் விற்றுக் கொண்டிருக்கின்றார்கள்.’

‘....?’

’இன்னும் கொஞ்ச நேரத்தில் போஸ்ட் ஆபிஸ் வேன் வரும். பிரஷ் காய்கறி வந்தவுடன் கூட்டம் சமாளிக்க முடியாது.’

‘சரி சார். போஸ்டல் டெலிவரியொல்லாம்.......’

‘நான் பத்து மணிக்கு வியாபாரத்தை ராமநாதனிடம் பார்க்க சொல்லிவிட்டு, டெலிவரிக்கு யூனிபார்மில் போய்விடுவேன்’

‘சரி சார். நான் ஸ்பீடு போஸ்ட் அனுப்பிவிட்டு கிளம்புகின்றேன்’ னு கவுண்டரை நோக்கி நகர்ந்தோன்.

அங்கு இருக்கும் மேடத்தை காணவில்லை. சீட் காலியாக இருந்தது. நான் திரும்பவும் பாக்கியநாதனிடம் வந்து கேட்டேன். அதற்க்கு அவர் பதில் சொல்லாமல், எதிர் திசையில் கையை காண்பித்தார். அங்கே, அந்த மேடம், கருவாடு வியபாரத்தில் இருந்தார்கள். வியபாரம் ரொம்ப டல் போல, கருவாட்டு மேலே இருந்த ஈக்களை விரட்டிக் கொண்டிருந்தார்கள். அவர் இருக்கும் இடத்திற்க்கு சென்றேன். என்னை பார்த்து, கருவாடு வாங்க வந்த கஸ்டமர்னு நினைத்து, ‘சார் நெத்திலி நல்லாயிருக்கு சார்’னு கையில எடுத்து காண்பித்தார்கள். அதற்க்கு நான்,

‘மேடம், ஸ்பீடு போஸ்ட் அனுப்பணும், நீங்கதான் பாத்துகிறீங்களா?”

‘ஆமா...ஆமா. கவுண்டரில் யாருமே இல்லைனு. கருவாட்டுக்கு வந்தேன்“ னு உடனே எழுந்து வந்தார்கள்.

கவருடன் காசையும் கொடுத்தேன். எனக்கு ஒரு சந்தேகம். நான் அனுப்பும் தபால், என்னுடைய நண்பனுக்கு. அவன் சேலத்தில் இருக்கின்றான். சுத்த சைவம். இந்த கருவாட்டு வாடை, கவருடன் சேலம்வரை சென்றால், அவன் பாடு திண்டாடம்தான்.................................

ஹா....ஹா......னு அடக்க முடியாமல் வாய்விட்டு சத்தாமாய் சிரித்ததை கேட்டு சமையலறையிலிருந்து என் மனைவி ஹாலுக்கு வந்து,காலை பேப்பர் படித்துக் கொண்டிருந்த எனக்கு என்ன ஆகிவிட்டது என்று கேட்டார்கள்.

அதற்கு, நான் கற்பனையில் நினைத்த மேல் சொன்ன சம்பவத்தை சொன்னேன்.

‘போஸ்ட்டாபீசுக்கும் காய்கறிக்கும் என்ன சம்பந்தம்?’

“இந்தா பேப்பரை படி. போஸ்ட் மாஸ்ட் ஜெனரல், போஸ்ட் ஆபிஸில் வாட்ச் வியபாரத்தை துவக்கி வைத்தாராம். இதற்க்கு முன்பு, தங்கம் விற்பனையை ஆரம்பித்தார்கள். அதற்கு முன்பு ஷேர் மார்கட் அப்பிளிகேஷன், இன்சூரன்ஸ், VIT நுழைவு தேர்வு விண்ணப்பம்....இப்படி பல...பல. இது இப்படியே போனால் என்னவாகும்னு நினைத்தேன். சிரிப்பாக வந்தது.”

’அவங்களுந்தான் என்ன பண்ணுவார்கள்?. ஈ மெயில், கூரியர்னு வந்தபின், எதாவது செஞ்சாதானே பிழைக்க முடியும்.”

‘ ‘
‘நாளையிலிருந்து காலையில் வாக்கிங் போயிட்டு வரும் போது, அப்படியே, போஸ்ட்டாபிசில் காய்கறியும் வாங்கி வந்திடுங்கள்.”

“!!!!!! ?????”





[போஸ்ட் ஆபிசில்.........வாடாத பச்சை காய்கறியும், காய்ந்த கருவாடும்....
நடந்தாலும் நடக்கும்.......










போஸ்ட் மாஸ்டர் ஜெனரல் திரு. ராமனுஜமும், HMT அதிகாரிகளும்.

( படமும், செய்தியும் - நன்றி: த ஹிந்து நாளிதழ்
http://www.thehindu.com/todays-paper/tp-national/tp-tamilnadu/article2127615.ece) ]