கொரோனாயணம்

தூணிலும் இருப்பேன்
     துரும்பிலும் இருப்பேன்
என்றான் கடவுள்

தும்மலிலும் இருப்பேன்
    தொண்டையிலும் இருப்பேன்
என்றார் கொரோனா
 
மாடத்தில் விளக்கு ஏத்த
     நம்ம வீட்டில் எரிந்த விளக்கை
அண்ணைத்து விட்டார்கள்
   
சத்தமா சாப்பாட்டு தட்டை
      தட்ட சொல்லி
சத்தமில்லாமல் நம்மக்கு
      திருஓட்டை தந்துசென்றார்கள்
 
நம்மளை கை கழுவ சொன்ன 
     அரசாங்கம்
நம்மளை கை கழுவியது
 
ஊரெல்லாம் அடங்கிக்கிடந்தது
     தெருவெல்லாம் முடங்கிக்கிடந்தது
சாதி  வெறி முழித்தே இருந்தது
 
தேசிய ஊரடங்கில் பணக்காரர்கள்
     ராமாயணம் பார்த்தார்கள் 
ஏழைகள் பசியை தின்றார்கள்
 
வறுமையோடு வாழ்பவர்களை
     வைரஸ் சாகும்வரை
வைரசோடும் வாழ சொன்னார்கள்
   
புலம்பெயர்ந்த தொழிலாளிகள்
     நடை பிணங்களாக சாலைகளில்
நாய்குட்டிகளுக்கு விமானம்சேவை
 
நம்ம வீட்டிலே இருந்தால்
     கோரோனா வீதியில்  இருக்கும்
நாம் வீதிக்கு வந்தால்
    கொரோனா நம் வீட்டுக்கு  வரும்

மனிதாபிமானம்

புலம்பெயர் தொழிலாளிகள்
        அடிமேல் அடிவைத்து
ஆயிரம் மைல்கள் நடந்தார்கள்

ஒவ்வொரு அடியிலும்
      நசுங்கி செத்தது
மனிதாபிமானம்

முதிர் கன்னிகள்

இருபது வயதில்
    நிகழ்காலத்தில்
எதிர் கால கனவுகள்

நாற்பது வயதில்
    நிகழ் காலமே
இறந்த காலமாகிவிடும்

துணையை இழந்தால்
    வாழா வெட்டி
துணையே கிடைக்காவிடில்
    வாழ்வே வெட்டி

ஃபேஷன்

சரிவுப்பாதை
     மாடல் நடந்து வந்தாள்
அவள் உடம்பொல்லாம்
     பார்வையாளர்களின்
கண்கள்
     ஒட்டிக்கொண்டன

கடலலைகள்

யாரங்கே
      மடித்து மடித்து
கரையில் வைத்த
      அலைகளை
கலைத்துவிடுவது

அப்பாவான மகன்

இரண்டு வயதில்
     நான் நீயாக
ஆசைப்பட்டேன்
     உன் சட்டையை அணிந்து
உன் செருப்பின் கட்டைவிரலில்
     காலையே நுழைத்து
நான் நீயானேன்

கற்பமாகாத இறகுகள்

அவள் படிப்பற்க்காக
     ஆங்கில புத்தகத்தை
அத்தனை முறை திறந்ததில்லை
     இன்று மட்டும்
பலமுறை பார்த்துவிட்டாள்
     நேற்று வைத்த மயிலிறகு
குட்டி போட்டதா என்றறிய

இருள்

பகலைக் காண
     இரவெல்லாம்
காத்திருந்தும்
     பகல் வந்ததும்
பார்க்காமல்
     போய்விட்டது இருள்

அடி

கிடந்த இலைமேல்
     விழுந்த இலை
மொதுவாய் கேட்டது 

     அடி பட்டதா? என்று

காமம்

கழிப்பரை சுவரின்
     கிறுக்கல்களும்
வாசகமும்
     சுவரில் புணரும்
சித்திரமாய்
     வழிந்துவிடுமோ
இயலாதவனின் காமம்